Nog wat losse eindjes

Tot slot van mijn reisverslag nog wat losse opmerkingen die ik graag nog kwijt wil. Ik besef dat ik in dit verslag veel ellende heb beschreven. Dat is misschien niet zo leuk om te lezen maar ik kon niet anders omdat deze dingen in Palestina simpelweg de realiteit zijn. Pas nu ik er geweest ben besef ik ten volle de enorme invloed van de bezetting op alle aspecten van het dagelijks leven.
Toen ik op een ochtend aan mijn gastvrouw vroeg waarom er om 5 uur 's ochtends al zoveel verkeer door de straat langsraast, vertelde ze dat dit mensen zijn die in Israel werken. Hoewel het niet veel meer dan een uur rijden zou hoeven zijn, moeten ze er toch een paar uur voor uittrekken omdat ze nooit weten hoelang ze zullen worden opgehouden bij de checkpoints. En 's avonds is het weer hetzelfde liedje. Dus het leven van deze mensen bestaat bijna alleen uit werken, slapen en bij checkpoints wachten. Zo kan ik nog talloze voorbeelden noemen van de impact van de bezetting op het gewone leven.

Ik geloof nu dat het waar is wat ik Anja Meulenbelt ooit hoorde zeggen, namelijk dat het Israel er alleen om te doen is zoveel mogelijk land te krijgen met zo weinig mogelijk Palestijnen erop. Al het gevoerde beleid is erop gericht om dit te bereiken en daarbij wordt geen enkel middel geschuwd: discriminerende wetten en bureaucratie, verdrijving, slopen van huizen en bezittingen, treiteren, terreur en zelfs doodschieten van mensen. Ik besef dat ik hier het Israelische leger en de kolonisten over een kam scheer maar ik vind het gerechtvaardigd om dat te doen aangezien de kolonisten volledig door het leger gesteund en geholpen worden en zelfs van wapens voorzien.

Ik ben er nu van overtuigd dat Israel geen vrede wil, en ook nooit gewild heeft, en dat onderhandelingen volkomen zinloos zijn. Zoals de Amerikaanse Palestijn Sam Bahour het verwoordde: "De vredesonderhandelingen zijn als twee vrienden die een pizza tussen zich in op tafel hebben staan. Terwijl ze nog overleggen over de manier waarop ze zullen bepalen wie welk stuk krijgt, neemt één van de twee er al voortdurend happen vanaf. En inmiddels is de pizza zo goed als op."
Als je kaarten van de bezette gebieden bekijkt zoals die er in de loop van de jaren uitzagen, zie je dat, ondanks alle zogenaamde afspraken over "settlement freeze", de nederzettingen nooit zo hard gegroeid zijn als in het laatste decennium. Ik denk dan ook dat het nu hoog tijd is voor strenge, dwingende sancties tegen Israel. En omdat de politiek hier niet aan wil zullen we het zelf moeten doen in de vorm van BDS.

Ondanks dit alles wil ik benadrukken dat ik in Palestina ook enorm genoten heb. De groep was erg gezellig, sociaal en solidair met elkaar en het was leuk om al die verschillende mensen te leren kennen. We hebben samen erg veel plezier gehad en heel wat gelachen.

Ik heb grote bewondering voor de Palestijnen die ik ontmoet heb, want ondanks hun moeilijke situatie heb ik hen ervaren als bijzonder gastvrij, vriendelijk, warm en levenslustig. Ze doen hun best om met de bezetting toch een zo normaal mogelijk leven te leiden en hebben een enorme kracht en creativiteit ontwikkeld. Mijn gastvrouw vertelde dat ze, hoewel het Palestijnen niet is toegestaan de Dode Zee te bezoeken, er toch ooit in slaagde om er samen met haar zus heen te gaan. Ik heb niet precies kunnen volgen hoe ze het voor elkaar kregen, maar er kwam nogal wat gesjoemel met identiteitskaarten bij kijken en een flinke dosis moed en creativiteit. Ze was er duidelijk trots op en toen ik haar vroeg of ze het opnieuw zou doen, kwam er een volmondig "Nou en of!"

Er is in Nederland veel bevooroordeeldheid over Palestijnen. Ze worden nogal eens voorgesteld als terroristen en oproerkraaiers. Hiervan heb ik totaal niets gezien, het zijn mensen zoals wij, die gewoon een normaal vrij leven willen en een toekomst voor hun kinderen. We hebben één man ontmoet die bekende in zijn jeugd ooit een bommetje te hebben gelegd, maar, zoals hij zei, hij ziet nu wel in dat geweld niet de juiste weg is. Nu pleegt hij verzet door in Jeruzalem toeristen rond te leiden en hun de effecten van de bezetting te laten zien.
Ik heb nergens verbittering of slachtofferigheid ervaren, hoewel dat best begrijpelijk zou zijn. Integendeel, de mensen hebben veel oog voor elkaar en zijn erg betrokken. Ook lijkt het voor hen veel vanzelfsprekender om elkaar waar nodig een handje te helpen dan hier. Zelfs mensen die mij niet kenden namen me regelmatig even bij de hand om me over lastig terrein te begeleiden als ze mijn slechtziendheid opmerkten.

Al met al was deze reis een ervaring die ik niet had willen missen: heftig, maar ook verrijkend. De kracht en de warmte van het Palestijnse volk hebben veel indruk op me gemaakt en hebben me nog meer gemotiveerd om me voor hen in te zetten. Het is nu allemaal veel persoonlijker: het zijn niet meer "de Palestijnen" die ik wil helpen, maar echte mensen met namen, met wie ik gesproken en opgetrokken heb. Als ik nu een vervelend bericht lees over een plek waar ik mensen ken, maak ik me zorgen over hen en duim ik dat alles goed met hen is.
En ik ben al aan het sparen voor mijn volgende reis, want het staat vast dat ik opnieuw naar Palestina wil gaan om de mensen daar nog meer te helpen en weer te genieten van hun gastvrijheid.