De "Palestine Papers"

Begin deze week berichtte de Arabische nieuwszender Al-Jazira over zo'n 1600 uitgelekte documenten over de vredesonderhandelingen tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit. De documenten komen uit een Palestijnse bron en bestrijken de laatste tien jaar van onderhandelingen.
Het meest opmerkelijke in deze stukken, die de "Palestine Papers" genoemd worden, is dat de Palestijnen bereid waren tot veel meer concessies dan tot nu toe bekend was. Israel mocht veel van de nederzettingen op de Westoever behouden en ook grote stukken van Oost-Jeruzalem, dat eigenlijk de hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat zou moeten worden, en ook de heilige plaatsen. Verder zou er grotendeels afgezien worden van het recht op terugkeer van vluchtelingen.

Het is echter de vraag waar de PA het gezag vandaan haalde om dit soort enorme concessies te doen die totaal niet door het volk gedragen worden. Het is bekend dat de PA zijn macht geheel te danken heeft aan steun uit het westen en dat zij niet het mandaat van het volk heeft. De laatste verkiezingen werden immers gewonnen door Hamas en niet door Fatah, de partij van president Abbas en de PA. Ze worden dus in het zadel gehouden door westerse wapens en geld, en in ruil daarvoor wordt van hen verwacht dat ze Israel flink tegemoet komen. In die zin ben ik niet verbaasd dat ze bereid waren tot grote concessies, maar ik had toch niet verwacht dat ze het recht op terugkeer en Oost-Jeruzalem zouden willen opgeven. Dit, en dan vooral het punt van de vluchtelingen, zijn immers zeer hete hangijzers voor de Palestijnen en worden door de gewone man in de straat veelal niet beschouwd als onderhandelbaar. Maar kennelijk gaat het de PA er niet meer om de belangen van het volk te behartigen, maar nog slechts om het veilig stellen van de eigen machtspositie.
Dit alles is natuurlijk niet best voor het imago van het Palestijnse leiderschap, dat toch al als erg zwak werd beschouwd. In een reactie heeft Hamas de PA ervan beschuldigd met de bezetter te heulen. Ik denk ook dat Hamas hierdoor alleen nog maar populairder zal worden. Een positieve kant van deze documenten zou kunnen zijn dat nu ook het grote publiek gaat beseffen dat het Israel is dat met zijn starre houding vrede in de weg staat. Wie zich wat meer in dit conflict heeft verdiept weet dit natuurlijk al lang. De Palestijnen, zelfs de "radicale" Hamas, zijn bereid om Israel te erkennen binnen de grenzen van voor 1967, dus als het aan de Palestijnen had gelegen was het nu allang vrede geweest. Maar het is Israel dat weigert zich aan internationale resoluties te houden en de rechten van Palestijnen te respecteren. Nu gebleken is dat Israel zelfs niet wilde ingaan op deze enorme concessies van Palestijnse kant, moet het toch voor iedereen duidelijk zijn dat Israel simpelweg niet bereid is mee te werken aan een rechtvaardige oplossing. Uit de Palestine Papers is nog iets anders naar voren gekomen wat ik zeer zorgwekkend vind, namelijk dat de Amerikaanse regering van Obama kennelijk de zogenaamde "road map" heeft laten vallen. A dangerous shift on 1967 lines Dit wil zeggen dat de Amerikanen niet meer vasthouden aan de grenzen van voor 1967. Hun enige eis is nog dat er twee staten moeten komen, maar hoe het land precies verdeeld moet worden laten ze in het midden. Ze zeggen alleen dat de Palestijnen land met dezelfde waarde moeten terugkrijgen als dat wat Israel eventueel zal annexeren.
Dit opent de deur voor racistische voorstellen die al een tijdje door Israelische politici zoals Avigdor Lieberman en Tzipi Livni worden gedaan. Deze houden in dat Israel de meeste nederzettingen op de Westoever mag houden en in ruil daarvoor zullen bepaalde gebieden die nu nog tot Israel behoren maar waar veel Arabieren wonen, bij de Palestijnse staat gaan horen. Dit alles natuurlijk om van Israel een zuiver joodse staat te maken, de zogenaamde "two states for two peoples" oplossing.

Het idee van een zuiver joodse staat is puur racisme. Ook verbiedt internationale wetgeving het dat mensen zonder dat ze daarmee akkoord gaan zomaar ineens bij een andere staat gaan horen, als stukken op een schaakbord waarmee naar believen geschoven kan worden. Dit soort praktijken zijn al na de eerste wereldoorlog in de verdragen van Versailles verboden. Maar in Israel worden zulke racistische ideeën steeds populairder en zelfs de Kadima-partij, die toch als vrij gematigd wordt beschouwd, ziet er wel iets in. (Mogen we Israel nu nog steeds niet met Nazi-Duitsland vergelijken?) En het ergste is dat de kans nu bestaat dat Amerika het nog zal laten gebeuren ook.