Heel persoonlijk

Dit stukje gaat niet over het Midden-Oostenconflict als zodanig. Er zijn namelijk de laatste tijd in mijn privéleven dingen gebeurd waardoor ik de behoefte heb om eens op een rijtje te zetten wat het voor mij betekent om me in te zetten voor de Palestijnse zaak en hoe dit van invloed is op mijn relaties. Ik heb onlangs de vriendschap verbroken met een persoon die me nog steeds zeer dierbaar is. De reden waarom ik daarover op deze plek wil schrijven is dat ik nu denk dat deze vriendschap is stukgelopen door mijn inzet voor de Palestijnen. Op een bepaald moment ontstond er tussen ons een conflict dat wat mij betreft zeer goed op te lossen zou zijn geweest. Voor mij was het in feite al opgelost nadat ik mijn vriend verteld had hoe ik erover dacht. Maar voor hem begonnen de problemen toen pas goed. Het bleek dat hij totaal niet uit de voeten kon met de manier waarop ik mijn begaanheid met de Palestijnse zaak uit en met mijn wens om mensen bewust te maken van het grote onrecht dat hun wordt aangedaan. Hij is het in grote lijnen met me eens wat het conflict betreft, maar gek genoeg ging hij toch dingen over me zeggen waarin ik niets van mezelf herkende en waaruit bleek dat hij niet begreep wat me hierin motiveert. Ik ervoer zijn woorden als dermate kwetsend en pijnlijk dat ik hem moest vragen er afstand van te nemen. Dit wilde hij echter niet, wat voor mij uiteindelijk reden was om de vriendschap te verbreken.

En dit is niet de eerste keer dat ik bij mensen weerstand ontmoet als ik vertel waar ik mee bezig ben. Er wordt regelmatig afwijzend gereageerd, mensen vinden me dan nogal radicaal of zeggen dat het probleem veel te ingewikkeld is om er zo'n uitgesproken mening over te hebben. Nu is één van de oorzaken hiervoor natuurlijk wel bekend, namelijk het ingebakken gevoel van loyaliteit met Israel dat veel mensen hebben. Dit heeft natuurlijk nog steeds veel te maken met schuldgevoelens over de Holocaust, maar los daarvan heb ik mensen ook wel horen zeggen dat ze een zekere verwantschap en sympathie ervaren voor Israel die wellicht ook te maken heeft met de gemeenschappelijke wortels van Jodendom en Christendom. Kortom, mensen zijn vaak allesbehalve objectief als het om dit conflict gaat.

Toch geloof ik niet dat gebrek aan objectiviteit de enige oorzaak is voor een afwijzende houding bij mensen. Ik denk dat het inmiddels wel algemeen bekend is, zeker na alle media-aandacht voor Gaza en de hulpkonvooien, dat de Palestijnen het zwaar hebben. Maar volgens mij vinden sommige mensen het moeilijk om te gaan met het feit dat de ellende van de Palestijnen door mensenhanden veroorzaakt wordt. Als ik me zou inzetten voor weeskinderen of slachtoffers van een natuurramp of iets dergelijks, dan zou niemand daar problemen mee hebben. Maar welke houding neem je aan ten opzichte van mensen die zulke vreselijke dingen doen als de staat Israel? We willen niet graag denken in termen van daders en slachtoffers, we zeggen dan liever dat beide partijen wel schuld zullen hebben. Zeker als je, zoals mijn voormalige vriend, nogal spiritueel en idealistisch bent ingesteld, zie je niet graag zulke ordinaire zaken als landroof, onderdrukking en genocide; je ziet dan liever een wereld waarin de dingen in evenwicht zijn en alles verklaard kan worden in termen van oorzaak en gevolg.

Ik moet bekennen dat ik zelf ook moeite heb om de juiste houding ten aanzien van Israel te vinden, of liever gezegd de juiste toon. Het lijdt geen enkele twijfel dat de staat Israel hier echt de schurk is en het Palestijnse volk het slachtoffer. En natuurlijk wil ik dat graag aan mijn lezers laten zien. Maar hoe doe ik dat zonder haatdragend of verbitterd over te komen? Wat Israel betreft moet ik immers voortdurend melding maken van wandaden. Hoe doe je dat op een manier die niet na een paar artikeltjes al gaat vervelen of zeurderig, zwartgallig en verbitterd gaat klinken? Ik denk dat ook iemand als Gretta Duisenberg met haar prima stichting Stop de Bezetting veel last heeft van dit soort imago-problemen. Het is simpelweg niet gemakkelijk om hierin de juiste toon te vinden. Ook voor mijn eigen welbevinden is het belangrijk om me niet te laten meeslepen door woede en haatgevoelens, al is dat soms wel erg moeilijk bij alle vreselijke dingen die daar gebeuren. Maar gevoelens van haat en woede vreten aan een mens en komen de persoonlijke ontwikkeling niet ten goede. Daarom zou het misschien beter zijn om alleen maar te kijken en melding te maken van wat er gebeurt zonder persoonlijk betrokken te zijn. Maar daarmee zou ik niet veel toe te voegen hebben aan de gewone nieuwsmedia (hoewel ik dan altijd nog wel een stuk objectiever zou zijn). Maar ik schrijf nu juist deze weblog omdat ik me wél begaan en betrokken voel.

Inmiddels heb ik wel begrepen dat niet iedereen ervan gediend is dat in dit conflict duidelijk de schuldige aangewezen wordt en dat daar dan ook nog consequenties aan verbonden worden. Kennelijk kun je daarmee zelfs een vriend verliezen. Maar hoe jammer dat ook is, ik ben vastbesloten om te blijven wijzen op de misdaden van Israel en daarmee mijn best te doen om een bijdrage te leveren, hoe klein ook, aan een uiteindelijke rechtvaardige oplossing.